Konstantinos Bouras, Greece

Konstantinos Bouras, Greece

The Poems

I am a tiger in a cage with Polar bears

I am the dead man who was dragged up
From the electric railway. I committed suicide in a state of
Mental rapture without thinking of leaving a Note behind. No, it wasn’t despair
But something rather deeper, like happiness…

I am the woman who was raped And became pregnant. Now she is struggling
With knitting needles To abort the seed of shame.

I am the child who was physically abused
Because he stood out and was brighter
Than his close relatives.

I am that innocent person Who thought that he resides in heaven
And made a mistake when he mis-heard: “welcome to Hell”.

I am the guilty one who assigned all by Himself his own punishment,
Even more severe than any other court In the world could assign.

I am the captive who did not escape
Because he had no idea what to do with all of this Freedom.

I am the poor man who tossed away the super-
Lucky New Year’s lottery ticket in the garbage…

I am the rich man who renounced
His palaces in order to beg.

I am the homeless person with the fat bank accounts.
I am the unemployed one with the endless typical and essential qualifications.

I am sorrowful when everybody around me laughs,
I mourn at weddings And I celebrate at funerals,
I am happy where there is no reason to And I make everyone sad
When I refuse to imitate Their antics.

I’m a Jew for the fascists
And a fascist for the anarchists,
I am an unbowed man among submissive people
And a proper person among clumsy individuals.
I act pretentiously around simple people
And in a folk way around the intellectuals.
I impersonate roles, not the ones that
You like, but the other ones
That I script In the amphitheater of your mind.
I teach clichés And I conceal wisdoms,
I ruminate meanness And I deride the despised ones
With love. I am negligent in the slaughterhouse
But deep inside I am a vegetarian. I am unable to drink
Because I was stigmatized as an alcoholic By the former relatives
And I hate drugs Because I am intoxicated by Light…

I am a White polar bear in a cage with Black tigers.
They take care of Me, they pamper Me
They even make Eyes at me, they state
That they are in love with Me. Deep inside, I am fully aware
That they are going to savage me one day,
When –hopefully – I won’t care anymore…
Until then we live well imprisoned in our Habits.

(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ  διπλ. Αρχιτέκτονα μηχανικό Ελένη Καράπα)

*

Είμαι τίγρης σε κλουβί με Πολικές αρκούδες

Είμαι ο άντρας που ανεσύρθη νεκρός
Από τον ηλεκτρονικό σιδηρόδρομο. Αυτοκτόνησα σε μιά παραφορά
Τού μυαλού χωρίς να σκεφτώ ν’ αφήσω Σημείωμα. Όχι, δεν ήταν απελπισία
Αλλά κάτι πιο βαθύ, σαν ευτυχία…

Είμαι η γυναίκα που βιάστηκε Κι έμεινε έγκυος. Παλεύει τώρα
Με βελόνες πλεξίματος Ν’ αποβάλλει το σπόρο τής ντροπής.

Είμαι το παιδί που κακοποιήθηκε
Γιατί ξεχώριζε κι ήταν εξυπνότερο
Από τους ομογάλακτους συγγενείς του.

Είμαι εκείνος ο αθώος Που νόμισε πως ζει στον παράδεισο
Και λάθεψε όταν παρ-άκουσε: «καλώς ήλθες στην Κόλαση».

Είμαι ο ένοχος που απέδωσε Μόνος τιμωρία στον εαυτό του,
Σκληρότερη απ’ όλα τα δικαστήρια Τού κόσμου.

Είμαι ο αιχμάλωτος που δεν απέδρασε
Γιατί δεν ήξερε τι να κάμει την τόση Ελευθερία.

Είμαι ο φτωχός που πέταξε τον υπέρ-
Τυχερό λαχνό τού πρωτοχρονιάτικου Λαχείου στα σκουπίδια…

Είμαι ο πλούσιος που απαρνήθηκε
Τα παλάτια του για να ζητιανεύει.

Είμαι ο άστεγος με παχυλές καταθέσεις.
Είμαι ο άνεργος με τα άπειρα τυπικά Κι ουσιαστικά προσόντα.

Είμαι θλιμμένος όταν όλοι γύρω μου γελούν,
Πενθώ στους γάμους Και γιορτάζω στις κηδείες,
Χαίρομαι εκεί που δεν υπάρχει λόγος Και στενοχωρώ τούς πάντες
Όταν αρνούμαι να μιμηθώ Τα καμώματά τους.

Είμαι Εβραίος για τούς φασίστες
Και φασίστας για τούς αναρχικούς,
Είμαι ανυπότακτος για τούς συμβιβασμένους
Και καθωσπρέπει για τούς χύδην,
Παριστάνω τον δήθεν στούς απλοϊκούς
Και τον λαϊκό στούς διανοούμενους.
Υποδύομαι ρόλους, όχι εκείνους που
Αρέσουν σ’ εσάς, αλλά τούς άλλους
Που τούς γράφω εγώ Στο αμφιθέατρο τού μυαλού σας.
Διδάσκω κοινοτοπίες Κι αποκρύπτω σοφίες,
Αναμασώ κακίες Και λοιδορώ τούς μισητούς
Με αγάπη. Ολιγωρώ στα σφαγεία
Μα είμαι χορτοφάγος κατά βάθος. Αδυνατώ να πιω
Γιατί περνιόμουνα γι’ αλκοολικός Από τούς πρώην συγγενείς
Και σιχαίνομαι τα ναρκωτικά Γιατί είμαι τοξινωμένος Από Φως…

Είμαι πολική αρκούδα Λευκή Σε κλουβί με τίγρεις Μαύρους.
Με περιποιούνται Με έχουν στα ώπα-ώπα
Μού κάνουν ακόμα και τα Γλυκά μάτια, δηλώνουν
πως είναι ερωτευμένοι Μαζί μου. Ξέρω πολύ καλά μέσα μου
Πως θα με κατασπαράξουν μια μέρα,
Όταν – ευτυχώς – πια δεν θα με ενδιαφέρει…
Μέχρι τότε ζούμε καλά φυλακισμένοι στις Συνήθειές μας.

* * * 

Ecopoetry 3/2019

Aunt Eudocia loved
Only the birds and the flowers,
People introduced her to
Violence and suppression, right off the bat…
They gutted her mother
Right in front of her, in order to take away from her
The baby, the “bastard” as they said,
Back then, she didn’t know what the word meant
She found out later and she cried bitterly,
For her father and her older siblings,
This way they had supposedly removed the shame
From their kin. The family
Was shredded though. Only Mrs. Eudocia
Was of sound mind. The others came to a bitter end
Unceremoniously because of their heartlessness.
There is some “later” court
She used to say, she, the innocent one, the little creature
Of the meadow who adored the flowers, the birds
And who never cut them off…

*
What is worse?
The oil slick of our heart
Or that darkness
That spreads out dully
And suffocates us
The sleepless nights
That we found ourselves homeless
Exiled from the dream
And the phantom is storming
Towards us, like a nightmare…
Do not worry and don’t be afraid,
My dearest friend…
Our job is something entirely different.
We ought to water our roots
In the sky
And to sink our hair
Into the muddy sea.
One way or another, when we are finally
Going to leave this place
We’ll go on vacation
To that transit
Temple
Where everything has the color of
Chestnut
As if it were washed out by the sun…

*

Ecopoetry 3/2019

Μόνο τα πτηνά και τ’ άνθη
Αγαπούσε η θεία Ευανθία,
Από τούς ανθρώπους είχε γνωρίσει
Εξαρχής βία και καταπίεση…
Τη μάνα της είχαν ξεκοιλιάσει
Μπροστά της, για να τής πάρουν
Το μωρό, το «μούλικο» όπως λέγαν,
Η λέξη τι θα πει δεν ήξερε τότε,
Αργότερα έμαθε κι έκλαψε πικρά,
Για τον πατέρα και τα μεγάλα αδέλφια της,
Έβγαλαν, λέει, έτσι τη ντροπή
Από το σόι τους. Όμως η οικογένεια
Διαλυμένη. Μόνον η κυρία Ευανθία
Σώας τα φρένας είχε. Οι άλλοι κατέληξαν
Κακήν-κακώς από την τόση απονιά τους.
Υπάρχει κάποιο δικαστήριο «μετά»,
Έλεγεν εκείνη, η αθώα, το πλασματάκι
Τού αγρού, που λάτρευε τα άνθη, τα πτηνά
Και ποτέ δεν τα έκοβε…

*
Τι είναι χειρότερο;
Η πετρελαιοκηλίδα τής καρδιάς μας
Ή το σκοτάδι εκείνο
Που απλώνεται υπόκωφα
Και μάς πνίγει
Τις ακοίμητες νύχτες
Που βρεθήκαμε άστεγοι
Εξόριστοι τού ονείρου
Και το όραμα καταπάνω μας
Τρέχει, εφιαλτικό…
Μην αγωνιάς και μην τρομάσσεις,
Φίλη μου αγαπημένη…
Η δουλειά μας εμάς είναι άλλη.
Τις ρίζες μας στον ουρανό
Να ποτίζουμε
Και τα μαλλιά μας να βυθίζουμε
Στη θάλασσα τη λασπωμένη.
Ούτως ή άλλως όταν επιτέλους
Θα φύγουμε από εδώ
Θα πάμε διακοπές
Στον διαμετακομιστικό εκείνο
Ναό
Όπου όλα είναι σε χρώμα
Ξεπλυμένου από τον ήλιο
Κάστανου…