[…]
Είναι σπουδαίο να είσαι ο εαυτός σου, μονάχα ο εαυτός σου. Και πως γίνεται; Πως το πετυχαίνει κανένας; Α! αυτό είναι το πιο δύσκολο κόλπο απ’ όλα. Δύσκολο, ακριβώς γιατί δεν απαιτεί καμιά προσπάθεια. Δεν προσπαθείς να είσαι εκείνο ή το άλλο, σπουδαίος ή ασήμαντος, έξυπνος ή αφελής. Με παρακολουθείς; Κάνεις ό,τι σου έρθει. Και το κάνεις πρόθυμα, βέβαια. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχει αξία. Τίποτα. Αντί για γέλια και χειροκροτήματα, εισπράττεις χαμόγελα. Μικρά χαμόγελα ικανοποίησης. Αυτό είναι όλο. Αλλά είναι τα πάντα. Περισσότερα από όσα θα μπορούσε να ζητήσει κανένας. Τριγυρίζεις κάνοντας τις βαριές δουλειές, ανακουφίζοντας τον κόσμο από τα βάρη του. Τους κάνεις χαρούμενους, αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο εσύ γίνεσαι περισσότερο ευτυχισμένος. Καταλαβαίνεις; Φυσικά, όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις όσο πιο σεμνά γίνεται, θα έλεγα. Ποτέ δεν πρέπει να μάθουν πόση χαρά σου δίνουν. Μια φορά να το υποψιαστούν, μια φορά να μάθουν το μυστικό σου, χάθηκες. Θα σε πουν εγωιστή, αδιαφορώντας για το πόσα κάνεις γι’ αυτούς. Μπορεί να τους κάνεις τα πάντα. Να σκοτώνεσαι κυριολεκτικά στη δουλειά. Αρκεί να μην υποψιαστούν πως σου δίνουν μια χαρά που ποτέ δεν θα μπορούσες να αποχτήσεις μόνος σου…
Από τον επίλογο….
[…]
Αλλά ποιο είναι αυτό το άγνωστο που μας κυκλώνει και μας τυλίγει, αν όχι η ίδια η πραγματικότητα; Τίποτα δεν πλάθουμε από την αρχή. Δανειζόμαστε και αναδημιουργούμε. Αποκαλύπτουμε και ανακαλύπτουμε. Είναι όλα δοσμένα, καθώς λένε οι μυημένοι. Δεν έχουμε παρά να ανοίξουμε τα μάτια μας και την καρδιά μας, για να γίνουμε ένα με αυτά.
[…]
Σε καμιά εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, ο κόσμος δεν ήταν τόσο βουτηγμένος στον πόνο και στην αγωνία. Κάπου κάπου, βέβαια, συναντάμε άτομα ανέγγιχτα και αμόλυντα από την κοινή οδύνη. Αυτό όμως δεν σημαίνει αναισθησία. Κάθε άλλο! Είναι όντα απελευθερωμένα. Ο κόσμος γι’ αυτούς δεν είναι όπως τον βλέπουμε εμείς. Εκείνοι βλέπουν με άλλα μάτια. Λέμε πώς έχουν πεθάνει για το σύνολο. Ζουν ολοκληρωτικά την κάθε στιγμή και η ακτινοβολία που εκπέμπουν είναι ένα αιώνιο τραγούδι χαράς.