Jacques Prévert [1900-1977] – Πέντε ποιήματα

Νηστικό χαμένο παγωμένο
καταμόναχο κι ἀπένταρο
ἔνα κορίτσι δεκαεξάχρονο
ἀσάλευτο στημένο
στὴν πλατεία Ομονοίας
τὸ μεσημέρι δεκαπέντε Αὐγούστου.*

Πῆγα στὴν ἀγορὰ τῶν πουλιῶν
κι ἀγόρασα πουλιά
γιὰ σένα
ἀγάπη μου
πῆγα στὴν ἀγορὰ τῶν λουλουδιῶν
κι ἀγόρασα λουλούδια
ἀγάπη μου
πῆγα στὴν ἀγορὰ τῶν σιδερικῶν
κι ἀγόρασα ἁλυσίδες
βαριὲς ἁλυσίδες
γιὰ σένα
ἀγάπη μου
κι ύστερα πῆγα στὴν ἀγορὰ τῶν σκλάβων
καὶ σὲ γύρεψα
μά δὲν σὲ βρῆκα
ἀγάπη μου*

Σὲ κάθε χιλιόμετρο
κάθε χρονιὰ
γέροι μὲ στενὰ μέτωπα
δείχνουν στὰ παιδιὰ τὸ δρόμο
μὲ χειρονομίες μπετὸν-ἀρμέ.*

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τί μέρα ἔχουμε σήμερα
ἔχουμε ὅλες τὶς ἡμέρες
φίλη μου
εἴμαστε ὁλόκληρη η ζωή
ἔρωτά μου
ἀγαπιόμαστε καὶ ζοῦμε
ζοῦμε καὶ ἀγαπιόμαστε
καὶ δὲν ξέρουμε τί ἀκριβῶς σημαίνει ζωὴ
καὶ δὲν ξέρουμε τί εἶναι ἡ μέρα
καὶ δὲν ξέρουμε τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀγάπη.

*ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

Η πόρτα ποὺ κάποιος ἄνοιξε
ἡ πόρτα ποὺ κάποιος ξανάκλεισε
τὸ κάθισμα ποὺ κάποιος κάθισε
ὁ γάτος που κάποιος χάιδεψε
τὸ φροῦτο ποὺ κάποιος δάγκασε
τὸ γράμμα ποὺ κάποιος διάβασε
τὸ κάθισμα ποὺ κάποιος ἀναποδογύρισε
ἡ πόρτα ποὺ κάποιος ἄνοιξε
ὁ δρόμος ποὺ κάποιος τρέχει ἀκόμη
τὸ δάσος ποὺ κάποιος πέρασε
ὁ ποταμὸς ποὺ κάποιος ρίχτηκε
τὸ νοσοκομεῖο που κάποιος πέθανε.

Πηγή: ΗΧΩ, εκδ. ΓΝΩΣΗ, 1982/ΞΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ 1// Μετάφραση: ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ