Γράφει ο Χάρης Μελιτάς
ΤΟ ΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
”Μου υπογράφετε;”
τον ρώτησα δειλά.
Απόγευμα παραμονής των Χριστουγέννων σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας.
Η παρουσίαση της νέας συλλογής του ποιητή κ. Δείνα, επίκουρου καθηγητή στην έδρα Φιλοσοφικών Σπουδών σε φημισμένο Γαλλικό Πανεπιστήμιο, με τον αμφίσημο τίτλο ”Κανόνες”, μόλις είχε τελειώσει.
Η αίθουσα κατάμεστη, δεν έπεφτε καρφίτσα.
Περίμενα περίπου ένα τέταρτο, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα απολύτως τίποτα να κάνω.
” Είμαι η Τάδε”, άκουσα σχεδόν ψιθυριστά τον εαυτό μου.
”Λάτρεψα το βιβλίο σας από το πρώτο ποίημα, ίσως γιατί μιλούσε καθαρά για τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης, δεν άφηνε ούτε στιγμή χώρο για εξαιρέσεις.”
Γύρισε και με κοίταξε παράξενα.
Σάμπως μου έκανε ένα νεύμα με το βλέμμα.
Άρωμα φευγαλέων υποσχέσεων, ή μήπως αποκύημα θαμμένης προσδοκίας;
Μου αφιέρωσε δυο στίχους διπλής όψεως, με μια καρδιά στο τέλος για τελεία.
Στο υστερόγραφο, ένα μυστήριο κινητό με κατι συνεχόμενα δυάρια.
”Ο τυχερός μας αριθμός”, συμπλήρωσε πριν φύγω…
Ήξερα πως δεν έπρεπε να του τηλεφωνήσω, πως όφειλα τουλάχιστον να πάρω λίγο χρόνο. Να ρίξω τη ζαριά κι εγώ με τους κανόνες μου, να μην αποδειχτώ εύκολη λεία. Άλλωστε κάτι θα είχε κανονίσει για το βράδυ. Έκανα όπως πάντα το αντίθετο. Μιλούσαμε σχεδόν όλη τη νύχτα…
Το πρώτο ραντεβού Χριστουγεννιάτικο! Το μαγαζί καταφανώς εκτός του μπάτζετ μου, αλλά αφού το διάλεξε, λογαριασμός δικός του. Τον κοίταζα μιλώντας ακατάπαυστα χαμένη στον λαβύρινθο των ανασταναγμών μου. Μπελάδες υψωμένοι στο ανέφικτο. Η φιλοσοφική. Η ανεργία. Οι ευθύνες. Το παιδί. Το διαζύγιο. Το διδακτορικό που έμεινε στη μέση. Αν τό’ παιρνα, υπήρχε μια διέξοδος, μια θέση στην Εδέμ της αγοράς, με λίγα ιδιαίτερα, δεν έβγαινε το νοίκι.
”Αντίδοτο στον πανικό μου η σκέψη σας”, κατέληξα – δεν πίστευα πως μίλαγα η ίδια.
Μα κάθε λάθος, σκαλί για το επόμενο.
Κατέβηκα ως τον πάτο της ευτέλειας, δεν είχε παρακάτω.
”Μια έλξη μυστική με παρασέρνει”, πρόσθεσα, ” κάτι ανάβει μέσα μου, τα φετεινά Χριστούγεννα, θα ‘ναι τα τυχερά μου!”
Ο συγγραφέας έμπειρος, δεινός στις συμφωνίες, ξετύλιξε επιδέξια τον μύθο:
”Θα κάνω ό,τι περνάει απ’ το χέρι μου. Μονάχα μη γυρέψεις μονιμότητες, είναι και η γυναίκα μου στη μέση. Είμαστε στα χωρίσματα εδώ και κάτι μήνες, αλλά το διαζύγιο δεν μοιάζει βελουδένιο. Δυσκίνητα ακίνητα, θυρίδες, μετοχές, καβγάδες, δικηγόροι, δικαστές, άστα να πάνε!”
Συναλλαγή συγκυριών. Συνωμοσία καθαρή, χωρίς εκπτώσεις. Χριστουγεννιάτικο παζάρι εν ψυχρώ, τη συνοδεία Γαλλικής διάσημης σαμπάνιας.
Όπως συνήθως, η συνέχεια επί κλίνης.
Σκυφτή, με τη χλομάδα της επίγνωσης, αφέθηκα στη δίνη του αναπόφευκτου. Τα χείλη κλειδωμένα ερμητικά, ως τον στερνό σπασμό μου. Ακόμα μια, που το σεπτό σχήμα του λογισμού, υπέκυψε στου σώματος την αγοραία γλώσσα.
”Ήταν καλύτερο απ’ όσο υπολόγιζες”, με πείραξε γελώντας ο καθρέφτης…
Κείνες τις μέρες των γιορτών, οργώναμε ολόκληρη την πόλη, από τους στύλους του Διός, ως τον ναό του Ηφαίστου. Ένας περίπατος θαυμάτων και τραυμάτων. Ένα παράλογο ταξίδι στο ανέφικτο μια Ιστορία Χριστουγέννων μυστική, ξαναγραμμένη από τον Ντίκενς μόλις χθες, με μια μικρή συμμετοχή του Πιραντέλο.
Τι γρήγορα μοιράζονται τα διδακτορικά! Μέχρι το Πάσχα όλα τακτοποιημένα.
”Ξοφλήσαμε”, του δήλωσα στην τελευταία πράξη.
”Ώρα να κάψω τα χαρτιά που υπογράψαμε, σπονδή στον Ήφαιστο που μας οικτίρει.”
Άκουσα μόνο έναν θόρυβο παράξενο, λες κι έγινε κομμάτια ο ποιητής, πέφτοντας απ’ το βάθρο του στο βάραθρο του δρόμου…
Κύλησαν τρία χρόνια ακριβώς.
Παραμονή των Χριστουγέννων, στο ίδιο κεντρικό βιβλιοπωλείο.
Ο κ. Δείνα παρουσίαζε το νέο του βιβλίο ”Εξαιρέσεις”.
”Μου υπογράφετε;”
τον ρώτησα δειλά.
Γύρισε και με κοίταξε παράξενα.
Σάμπως μου έκανε το ίδιο νεύμα!