Η Φυγή
Έρχεται κάποτε ο καιρός
που αφελώς ή αψευδώς
αυτό που αισθάνθηκες βαθύ
ο χρόνος σβήνει ή κινεί
Και εύλογα ο εαυτός σου
θ’ αναρωτηθεί
αν ήταν όσα ένιωσες
απλώς μιαν αφορμή
Ανάγκες που σε βάραιναν
και ώθησαν εκεί
τη μοναξιά στο άγγιγμα
να βρει μια πλησμονή
Ατέρμονο προχώρεμα
η ψυχή από στιγμές
κι αυτοί που αναζητάμε
είν’ επίκαιροι σ’ αυτές
Μα σκλάβος αν δεν γίνεις
του εγωισμού λαθραία
εμπρόσωπα με κάποιονα
θα φύγετε παρέα.
(ανέκδοτο)