«γιατί η ζωή δεν είναι πρόβα
και ο θάνατος δεν είναι παρένθεση»
έντουαρντ έστλιν κάμινγκς
Η πανοπλία της Ιστορίας
Μόνο να άρχιζε το μυθιστόρημα
ύστερα γνώριζε πως
η ίδια του η ιστορία
θα την προστατεύσει ως το τέλος
Γι’ αυτό και ζύγιζε στοίχιζε
συνέχεια τα μολύβια
δοκίμαζε γομολάστιχες
και ξύστρες
σηκωνόταν αξημέρωτα
για να γράφει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου
Και τι δεν έκανε
για να ‘μπει στο ρυθμό της
Φτάνει ν’ αγγίζει την ουρίτσα της
αυτό έφτανε
τα γνώριζε πολύ καλά τα ραντεβού
της κάθε μέρας
όλα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.
Η ιστορία θα τον ασφάλιζε για κάμποσο
γι’ αυτό αγωνιζόταν
Ήξερε ότι ήταν η μοναδική του πανοπλία.
Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα
Εντέλει, τόση σύνεση χαμένη
Όσο εκκρεμούσε η μάχη των Θερμοπυλών
ο Λεωνίδας πάση θυσία
ακόμα θα ζούσε
και οι Τριακόσιοι, επίσης,
όσα επικίνδυνα κι αν έκαναν
Ακόμα κι αν σκοτώνονταν
αναμεταξύ τους
τελικά θα επιβίωναν
Μέχρι στις Θερμοπύλες
οι Πέρσες να τους αφανίσουν
Αν ήξεραν
ώ πόσο θα μετάνιωναν
για τόση σύνεση!
Δευτέρα 12 Σεπτ. 2022
Περάσματα
Ό,τι κι αν έκανε ο Οιδίπποδας
θα τυφλωνόταν
θα σκότωνε ο Ορέστης
και η Ελένη θα ‘φευγε
η Τροία ήταν μονόδρομος
κι ήττα των Τρωών
ο Οδυσσέας θα έκανε χρόνια
για να γυρίσει στην Ιθάκη του
Δεν γίνεται
Ό,τι είναι δικό σου
Να το παραλείψεις.
Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα
Κάτοπτρα
Όσα χρόνια και να περάσουν
ο πατέρας σου θα είναι πάντοτε ο πατέρας σου
όπως κι εκείνη εκεί η οικογένεια
που έχει αρχίσει να σχηματίζεται πλέον αντίστροφα
εκεί πάνω στον ουρανό.
Τη ζωή σου αρχίζει να την αναζητάς στο ταβάνι
μπορεί στο πάτωμα να εξακολουθούνε οι ρίζες σου
αλλά σχέδια κι όνειρα, μέλλον, προοπτικές
και ζωή αιώνια, αν υπάρχει,
εκεί πάνω θα είναι ή δεν θα είναι
Δεν θα το ξέρεις ακόμα
για όσο σέρνεσαι κάτω
μονάχα εκλάμψεις θα έχεις
σα μαχαιράκια που θα κομματιάζουν
πότε πότε τον χρόνο
εκείνες τις ώρες που έζησες
και θα επαναλαμβάνονται κάθε τόσο
αναστάσιμα και πυρετικά.
Βλέπεις οι ψηφίδες υπάρχουν
σκηνές από την παλιά αυλή σας, τον δρόμο
τον τοίχο με τα αναρριχώμενα τριαντάφυλλα
η μυρωδιά από το παράθυρο της κουζίνας
τον βλέπεις να ετοιμάζει πατατούλες τηγανιτές
Είναι κι εκείνο το σκουριασμένο ποδήλατο
στο υπόγειο
γυάλιζε κι άστραφτε επιμένει η Νανά
όταν τον είδε
να κόβει βόλτες έντεκα χρόνια μετά
ξέγνοιαστος σαν παιδί στον ουρανό.
Θα το θυμάται πως υπήρξες η κόρη του
σαν θα ανταμώσετε;
Θα σε φωνάζει ξανά «Μπιθικώτση»;
Θα σε αφήνει να του κάνεις κοτσίδια;
Έτσι πως θα έγινε πάνσοφος
θα εξακολουθεί να σε αγαπά όπως πρώτα
ή θα τον έχεις απογοητεύσει
θα το γνωρίζει το πόσο σου λείπει
όλα εκείνα που σε βασάνιζαν
θα του φανούν κάπως αστεία
ή τώρα κι αυτός θα τα μάθει
θα συμφωνήσει πως είναι η αγάπη
πάνω από την όποια αλήθεια;
Θα σου επιτρέπει να τον φωνάζεις για πάντα
μπαμπά;
Αυτά σκέφτεσαι τώρα
που πια δεν είσαι κόρη
αλλά μεγαλώνεις
μεγαλώνεις σαν ένα ξεθυμασμένο μπαλόνι
κι αιωρείσαι συχνά μεταξύ δυο κόσμων
ολομόναχη και αποσυνάγωγη πάντα
με εκείνα τα κοκαλάκια με κερασάκια
στα εναπομείναντα γερασμένα μαλλιά
Θα εξακολουθήσω κι εκεί στον ουρανό
να είμαι η κόρη σου;
31 Ιουλίου 2022 / ανήμερα της εκδημίας του μπαμπά, έντεκα χρόνια μετά.
Πάντα θα οφείλω έναν Αύγουστο
Όσες λαμπάδες και να σ’ ανάψω
πάντα θα σου οφείλω έναν Αύγουστο
Μαλακό και στοργικό
σα μητρικό χάδι
Σιωπηλό κι επιδραστικό
σαν Θεό
Ιαματικό κι αναστάσιμο
σαν το θαύμα
Προβλέψιμο κι αναμενόμενο
όπως το σπίτι μας το πατρικό
Από την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα
ωστόσο
έτσι που να μην τον αγγίζει ο καιρός
Θα είναι το μυστικό μας
Και για όσο στον χρωστώ
Θ’ αντέχω
Είμαι καλοπληρωτής στα χρέη εγώ
1η Αυγούστου 2022, Δευτέρα
Η μισοτελειωμένη κίνηση
Οι περισσότεροι
γι’ αυτό γράφουν,
ζωγραφίζουν, κάνουν γλυπτά,
γλυκά,
για να γλυτώσουν
απ’ την κατάρα
της μισοτελειωμένης κίνησης
μέχρι να μάθουν πως
σ’ αυτήν εδώ τη ζωή
τίποτε δεν γίνεται που
να μην είναι ημιτελές.
Τρίτη 2 Αυγούστου 2022
Λώρος
Εμείς και το Χάος
Εμείς και ο Θεός
και να ‘σαι ευγνώμων
για την πίστη σου
την ώρα εκείνη
όταν όλοι οι ποντικοί
πηδάνε τελικά από το
καράβι
γιατί θα πηδήσουν
και θα την ζήσεις την προδοσία
και τη μοναξιά που σου αναλογεί
Κανένας δεν γλιτώνει
και να εύχεσαι
ειρωνική να είναι η επίγνωση
και όσο γίνεται γενναία
Μόνος σου ήρθες, εξάλλου,
και με τον λώρο σου
φίδι, γιορντάνι, θηλιά,
αλυσίδα στο λαιμό
Δεν το κατάλαβες
αλλά ποτέ δεν απαλλάχτηκες απ’ αυτό.
Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022, ξημερώματα