Η ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Στο πολύπαθο γυμναστήριο
μιμούμουν την αρμονία του
σύμπαντος τις τροχιές και τις
εκλείψεις των πλανητών
τις ακινησίες των δορυφόρων
όταν ήρθε το μήνυμα
πάντα θα έρχεται ένα μήνυμα
άηχο σχεδόν
και τότε ανέβηκα στο βουνό
με τα σύνεργα των αλπινιστών
το τσεκούρι του πάγου τις
άκαμπτες αρβύλες για να μη
γλιστρώ
το κράνος το κραμπόν και το
πριολέ
πάντα έτοιμος και πάντα
ανέτοιμος
για την επόμενη συμφορά
στα μισά του βουνού μπήκα σε
περιβόλι εκεί καραδοκούσε το
ατελές ασπόνδυλο ζώο
το τυφλοσκούληκο με τη στήλη
τη σπονδυλική
είχε μασήσει το σπίτι το εξοχικό
είχε καταπιεί μία δεξαμενή τον
νερουλά του χωριού και τα
παιδιά του είχε καταπιεί
το γλέντι στην πλατεία του
χωριού και τους χαροκόπους
την εκκλησία και μέσα από το
στόμα του ακούγονταν βυζαντινές
χορωδίες
είχε μασήσει τα τάματα χιλιάδες
τάματα ασημένια κέρινα και
χρυσά
γιατί κι ο πιο υπερφίαλος όταν
πλησιάσει η αρρώστια ψάχνει
βοήθεια από παντού και
ταπεινώνεται
ήταν διάφανο το πλάσμα που
συνάντησα κι είδα στην οθόνη
του τους γέρους γονείς μου
να μαλώνουν μεταξύ τους για
πράγματα που συνέβηκαν πολλά
χρόνια πριν να κατηγορούν τα
σόγια ο ένας του άλλου σκληρά
λόγια σκληρότερα από την πέτρα
και το μπετόν
είδα την ιστορία του τόπου μου
κι ακόμα την κακία το συμφέρον
που για τον καθένα ορίζεται
διαφορετικά και τότε σκέφτηκα
να ψεκάσω το τέρας με
εντομοκτόνο να διαλύσω μέσα
στον ψεκαστήρα μου τη σκόνη
με το σάλιο μου
σκέφτηκα ακόμα να βρω κάπου
να κοιμηθώ για να τελειώσει
αυτός ο εφιάλτης και το
αδιανόητο γιατί εγώ ήμουν
το σκουλήκι το ατελείωτο το
πολύπλαγκτο
από μέσα μου έβγαιναν οι
τρομερές φωνές τα αλληλούια
τα δόξα σοι όλες οι Παλαιές
Διαθήκες αλλά και οι Καινές