Αν θέλετε ετούτο το σημείωμα να βρει κάτι πολύ χειροπιαστό και ωραίο να πει για την περίπτωση της ποιητικής συλλογής Ανάταση από την Σοφιάνα Παρασκευοπούλου και τις εκδόσεις Βακχικόν τότε θα πρέπει να του επιτρέψετε να στήσει μια σύντομη ιστορία. Με αφορμή πάντα, το ποίημα Υπερρεαλισμός της συλλογής. Εκείνο που περιλαμβάνεται στο πρώτο μέρος της Ανάτασης. Βλέπετε σε κάποιο κρίσιμο σημείο, ποιος ξέρει με τι τρόπους μιλούν οι ποιητές, ο χρόνος παίζει μια κάποια σημασία. Ωστόσο, το σημείωμα επιστρέφει στον αρχικό του στόχο, με σεβασμό εισέρχεται στα δωμάτια της ποιήτριας, όταν γράφει η ιδεολογία καταστρέφει την ελευθερία.
Φανταστείτε. Όλος ο έρωτας του κόσμου στους στίχους της Σοφιάνας Παρασκευοπούλου, έρωτας για την ιδέα και πάλι ταπεινότερος, όχι λιγότερο μεγαλειώδης. Ακόμη, ο παράξενος Γαργαντούας, πλάι στους Οθέλλους και τις Δεισδαιμόνες και τους φρενιασμένους ανεμόμυλους, συνιστά μια σημασία κομβική. Όλα τα άλλα έρχονται όπως αρμόζει στους μεγάλους δεόμενους όταν σκύβουν με τρυφερότητα εμπρός στο χαμένο ρεύμα. Δισυπόστατος κόσμος και οι μπιτ σε μια γωνιά με το σαξόφωνο λέει να τους τραγουδάει μαύρα. Το κατακόρυφο βάρος της εμπειρίας του κόσμου και το λεπτό αφάνταστο που σμίγουν μες στο παραμύθι, καθώς ο κόσμος τραβά ολοένα και σε περισσότερες αφαιρέσεις. Ένας χειρουργημένος κόσμος και από την άλλη η ποιήτρια που καταθέτει την ολική της έκφραση.
Η γλώσσα της και αυτή μια δύσκολη υπόθεση, να μην γυρεύει την ευκολία, να αντικρίζει την εποχή μας μα με το πρόσωπο στραμμένο στην άβυσσο. Κανείς δεν το υποψιάζεται την ώρα που τα κλειδωμένα λόγια του λαιμού φορούν το κεφάλι του Προμηθέα, με θερμή αφοσίωση αντιστέκονται στους Λεβιάθαν. Ένα δαιμόνιο, λέει ο Kandinsky μας επιτρέπει να βλέπουμε μέσα από την ρωγμή την λάμψη της ιδέας και το πολύχρωμο φάσμα που κρύβεται πίσω από εμάς. Η ποιήτρια της Ανάτασης δανείζεται για τις ζωγραφιές της πλάσματα και φόρμες της τέχνης. Αφήνει εκτός των στίχων της τα βαρίδια, τους περιορισμούς τους ηθικούς, το μέγεθος του χρόνου. Προτιμά να γνωρίζει και να βαυκαλίζεται, έτσι όπως το αφήνει γραμμένο στις δοκιμές του ο Αλέξης Πολίτης.
Είναι το αθώο παράπονο και η κραυγή του Αργοναύτη που αναμετρώνται στους στίχους της Ανάτασης. Και αν η τραγωδία της ανθρωπιάς μας περιμένει εκεί έξω αναπόφευκτη, υπάρχει ακόμη το τραγούδι, σαν αυτό της Σοφιάνας που σπάει το όστρακο της εξορίας μας. Που σκεπάζει τον ήχο από τα βαριά σφυριά της υπομονής του Ιππότη που εκφράζει πληρέστερα, καθολικά πράγματα λεπτά και απερίγραπτα. Σαν την λάμψη των ματιών και την ευφράδεια της γλώσσας που μαθαίνει από την αρχή το πώς και το γιατί αυτού του κόσμου. Μια τέτοια, στρατευμένη ποίηση είναι αυτή της Ανάτασης, ένα αίσθημα βαρύ που το περιτριγυρίζουν, όχι περιποιητικοί υπηρέτες μα ο έρωτας για την ιδέα.
Τίποτε όμως δεν τελειώνει εδώ και αν το σημείωμα χάθηκε προσπαθώντας να μιλήσει απελπισμένα τώρα το ξέρει πως δεν μιλούν για ζωγραφική και η μουσική δεν περιγράφεται. Μιλούν μονάχα για εκείνη την σκηνή την γεμάτη τιμιότητα και ευθύτητα. Μια σκηνή πλασμένη από τα υλικά μιας μοντέρνας γραφής που δεν υπακούει σε καμιά φόρμα, έξω από την πρόζα. Αυτήν που χλευάστηκε και όμως στους κόλπους της συλλογής της Σοφιάνας Παρασκευοπούλου και των εκδόσεων Βακχικόν τραγούδησε με επάρκεια και πήρε πάνω της την βρώμικη δουλειά, τις στατιστικές, τους στρατώνες, τους διεθνείς οργανισμούς. Και τον έρωτα. Αυτόν που εκπληρώνεται σε μία από τις ωραιότερες, ποιητικές σκηνές. Σε ένα μαύρο κουτί/στον πρώτο όροφο/το παράθυρο με θέα την μπουγάδα/και τον αστραφτερό ουρανό/από την αίθουσα εκτός /στην σκάλα επάνω/σε ταξίδευα.
Εδώ η ζωή λοιπόν, δίχως πολλές λεπτομέρειες θα φτιάξει τον όγκο μιας ατμόσφαιρας. Εδώ λοιπόν, σε μια στιγμή ορόσημο, σε μια ευκαιρία αληθινής ανάτασης η Σοφιάνα θα βρει τον δρόμο που έχει ανοίξει ο χρόνος, θα βρει στην θέση τους θρύλους, τους αιώνες, τους ανθρώπους και τις καρδιές τους. Μια σκηνογραφία βαλμένη κάτω από την φτερούγα της ανθρωπιάς αξίζει περισσότερο και από όλα τα ποιήματα μαζί. Ίσως μια μικρή, καινούρια αγάπη να σωθεί μέσα από τούτα τα γραμμένα. Με τα λιγοστά της υλικά η Σοφιάνα Παρασκευοπούλου αναδεικνύει την ιδέα για χάρη του τοπίου και αφήνει την δροσιά πάνω στο μέτωπο των στίχων και των εραστών. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Οι εκδόσεις Βακχικόν παραμένουν αφοσιωμένες στους νέους ποιητές. Η συλλογή της Σοφιάνας Παρασκευοπούλου, έρχεται να πλαισιώσει τις ήδη δημοσιευμένες συλλογές της, το 2019 και το 2020 αντίστοιχα, με τίτλους Όσα και αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί και Έβδομος κόμβος σε δαγκάνες τέσσερις. Οι εκδόσεις Βακχικόν, επαναφέροντας στο εκδοτικό προσκήνιο την εξαιρετική Ανάταση, με ένα καλαίσθητο βιβλίο και ένα ακόμη ωραιότερο σχέδιο στο εξώφυλλό του, δικαιώνουν το αίτημα της συνέχειας που θα διαμορφώσει τελικά την ποιητική φωνή της εποχής μας. Αστράφτοντας ιδιαιτερότητες η καινούρια, ποιητική συλλογή της Σοφιάνας Παρασκευοπούλου πετυχαίνει τόσα πολλά, δίχως τεχνάσματα. Συνειδητά υπεισέρχεται και ειλικρινά κοπιάζει να μετρήσει το πρόβλημα του καιρού της. Ανάμεσα στα σύμβολά της φέγγουν λέξεις τίμιες, σκληρές, καθόλου λυτρωτικές.
* «Ανάταση» της Σοφιάνας ΠαρασκευοπούλουΑπό τις εκδόσεις Βακχικόν