THE CELL
Outside the day’s colours are lapping
Thoughts and feelings engrave the gap.
And you, shut locked interned
In these four verses.
(translated by Yannis Goumas)
ΤΟ ΚΕΛΙ
Έξω παφλάζουνε τα χρώματα της μέρας
Σκέψεις αισθήματα χαράζουν το κενό.
Κι εσύ κλεισμένος κλειδωμένος έγκλειστος
Στους τέσσερις στίχους.
NO THING IS NOTHING
Insignificant though they might seem,
No thing
Is nothing.
I feel you ready to diagnose
Love, politeness for anything small
I happened to say
(Well, yes,
An ant and a fly have their place
In the ideally created universe where nothing
Could have been insignificant.)
Don’t hurry,
For another thought is troubling my mind.
Like a threat:
If really
The remotest of flies has its place
In the ideal universe that becomes it
Changing forms in perpetuity,
If really
What we call an ant is recycled
From action to matter and multinomial
Maintains a perfect balance
(Either as ant, or snake,
Or human)
Till the end of time,
If the void
Was never a void
and nothing
is lost
in Nothingness,
Then
Invincibly
(Don’t be deluded ― invincibly)
The Supreme One
Will pronounce the extreme penalty
On all of us:
Life imprisonment after death.
You heard right:
L i f e i m p r i s o n m e n t a f t e r d e a t h.
Banished
From the Eden
Of Naught.
Eternal inhabitants
In the pitiless Something.
(translated by Yannis Goumas)
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
Κι ας φαίνονται όλα τιποτένια·
Τίποτα
Δεν είναι τίποτα.
Σας νιώθω ήδη ετοιμασμένους να διαγνώσετε
Αγάπη, ευγένεια για κάθετί μικρό
Σ’ αυτό που είπα
(Ε βέβαια,
Το μυρμηγκάκι το μυγάκι έχουν τη θέση τους
Στο τέλειο σύμπαν που εν σοφία – και τίποτα
Δεν θα μπορούσε να ‘ναι αμελητέο).
Μη βιάζεστε.
Γιατί άλλη σκέψη μού ταράζει το μυαλό.
Σαν απειλή:
Αν πράγματι
Και το ελάχιστο μυγάκι έχει τη θέση του
Στο τέλειο σύμπαν που του αρμόζει
Αλλάζοντας μορφές στο διηνεκές,
Αν πράγματι
Αυτό που λέμε μυρμηγκάκι ανακυκλώνεται
Από ενέργεια σε ύλη και πολυώνυμο
Κρατάει αλάνθαστο ισοζύγιο εν σοφία
(Τώρα μυρμήγκι άλλοτε φίδι
Κι άλλοτε άνθρωπος)
Μέχρι το τέλος των καιρών,
Αν το κενό
Ποτέ δεν ήτανε κενό
και τίποτα
δεν χάνεται
στο Τίποτα,
Τότε λοιπόν
Αδήριτα
(Μην απατάσθε – αδήριτα)
Θ’ απαγγελθεί απ’ το Ανώτατο
Η εσχάτη των εσχάτων
Για όλους μας:
Ισόβια μετά θάνατον.
Πολύ σωστά το ακούσατε:
Ἰ σ ό β ι α μ ε τ ά θ ά ν α τ ο ν .
Εκτοπισμένοι
Απ’ την Εδέμ
Του Μηδενός.
Αιώνιοι κάτοικοι
Στο ανελέητο Κάτι.