” Νεκρές ψυχές ” – Του Αντώνη Σαμαράκη

   Ένα τραπέζι οβάλ, διαστάσεων ποδοσφαιρικού γηπέδου θα έλεγες. Βαρυφορτωμένο λιχουδιές. Γύρω γύρω στο τραπέζι, ανθρωπόμορφα όντα με επίσημο ένδυμα, με μαχαίρια και πιρούνια ανά χείρας, με στόμα μπουκωμένο, απολαμβάνουν τα εδέσματα.
Και η λεζάντα: ” Παγκόσμια διάσκεψη για την εξάλειψη της φτώχειας “. Ένα σκίτσο ήταν σε εφημερίδα, εδώ και πολλά χρόνια. Σφράγισε ανεξίτηλα τα παιδικά μου μάτια και την ψυχή μου.
Το τσιμπούσι αυτό δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα δείπνα των ηγετών των επτά πλουσιότερων κρατών του κόσμου. Μόνο που εκεί χορταίνουν και μεθάνε πρώτα πρώτα με τη γεύση του χρήματος.
Ίδε ο κόσμος μας, ο δήθεν πολιτισμένος. Ένας κόσμος οι πραγματικοί ηγέτες του οποίου είναι εκείνοι που έχουν την ισχύ του χρήματος και την ισχύ των όπλων-φαύλος κύκλος κολασμένος: αυτοί που έχουν το χρήμα έχουν βέβαια και την ισχύ των όπλων. Η ξέφρενη παραγωγή όπλων και μαζικού θανάτου διψάει για χρήμα, ολοένα και περισσότερο χρήμα.
Ίδε ο κόσμος μας, η κοινωνική και οικονομική καταπίεση είναι μια ακόμη έκφραση ολοκληρωτισμού. Έτσι δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το έσχατο όριο της φτώχειας και η φτώχεια είναι η γενεσιουργός αιτία της βίας και της εγκληματικότητας, και της υποταγής επίσης σε σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και γυναικών. Η δίψα για χρήμα κάνει και τις βιομηχανίες πορνογραφίας και ναρκωτικών.
Ίδε η ανθρωπότητα μας, εκδίδεται επί χρήμασι, είναι πορνική. ” Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγματων της γης…έπεσεν, έπεσε η Βαβυλών η μεγάλη…αληθιναί και δίκαιαι αι κρίσεις του Θεού. Τι έκρινε (καταδίκασε) την πόρνην την μεγάλην, ητις διέφθειρε την γην εν τη πορνεία αυτής…Βαβυλών ότι οι έμποροί σου ήσαν οι μεγιστάνες της γης”. ( : Αποκάλυψις Ιωάννου).
Οι διεθνείς διασκέψεις για την εξάλειψη-πολλές φορές στα χαρτιά μόνο-των πληγών του κόσμου μας γίνονται πάντα σε μεγάλες πρωτεύουσες, πολύ μακριά από εκεί που είναι στημένο το σκηνικό της τραγωδίας. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα που τα Ηνωμένα Έθνη ανακήρυξαν το 1996 ” Έτος για την εξάλειψη της φτώχειας “.
Άλλη αίσθηση θα είχαμε, αν οι διασκέψεις αυτές γίνονταν στα κέντρα της ανθρώπινης δυστυχίας: Αιθιοπία, Σομαλία, Ρουάντα, Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές, Βραζιλία, Περού, Χιλή…
Στρουθοκάμηλος η ανθρωπότητά μας. Κρύβει το κεφάλι στα φτερά της ενώ το κακοφορμισμένο από κοινωνικές πληγές σώμα της είναι παντού θεατό. Οι αναρίθμητες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδιαίτερα των παιδιών και των γυναικών δεν εξορκίζονται με τις πολλές σελίδες διεθνών συμβάσεων – φύλλα πτερέοντα στο βρώμικο άνεμο των οργανωμένων συμφερόντων. ” Ουέ υμιν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροφίβος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας”.
Εδώ όμως είναι η καρδιά του προβλήματος, δεν υπάρχει η πολιτική βούληση, δεν υπάρχει όραμα ζωής, τα πάντα μετριούνται με το πολιτικό και οικονομικό κόστος. Σε ψυχρούς αριθμούς υπολογίζονται τα θύματα και ξεχνάμε την ολική απώλεια της ψυχής του ανθρώπου που είναι σε βάσανα.
Αν έστω και ένα μόνο ανθρώπινο πλάσμα, αν έστω και ένα μόνο παιδί, πεθαίνει πνευματικά και ψυχικά, τότε, η δήθεν ” χριστιανική ” ανθρωπότητα μας, ο δήθεν ” πολιτισμός ” μας, έχουν τραγικά αποτύχει, έχουν εξ ολοκλήρου πτωχεύσει.
Ίδε ο παρανοϊκός κόσμος μας!.. Ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού του πλανήτη είναι ήδη αυτό που λέει ο τίτλος του μυθιστορήματος του Γκόγκολ Νεκρές ψυχές.