Άδειοι
Τα βαγόνια κι οι δρόμοι
Άδειοι
τις Κυριακές
δως΄ μου την άνοιξη
που χάσαμε
όταν φτάνω πονεμένη σε εσένα
θέλω να ξαπλώσω απέναντί σου
να σε καταπιώ
και να σε φάω
ως το τελευταίο σου κόκκαλο
να πιώ το μεδούλι σου
με το ψαχνό σου να με χορτάσεις
έπειτα στην κοιλιά μου
να ανασυνταχθείς
κι ολόκληρος, σαν έμβρυο
να υπάρξεις
στο τέλος
να σε γεννήσω
απ’ την αρχή
(ανέκδοτο)